Jak tu się dziwnie jeździ! Przynajmniej na wyjeździe z TBS. Pasów jakby nie było, każdy trąbi, gdy chce wyprzedzać, żeby mu zjechać.
Czteropasmówka zamienia się w trzy pasy, potem w dwa, a na koniec zostaje jeden pas w każdą stronę.
Przy drogach pełno straganików z pomarańczowymi owocami, którymi obsypane są drzewa w ogródkach - śliczne. Jakaś pani macha na marszrutkę, kierowca się jednak nie zatrzymuje, ciekawe, przecież mamy jeszcze wolne miejsca (potem już w górach zabraliśmy jakiegoś starszego pana). I w jakiś sposób sentymentalny obrazek: staruszek stojący przy drodze i sprzedający miotły...
W końcu wjeżdżamy na Drogę Wojenną. Twierdzę Ananuri mijamy w pędzie, nie ma już dziś czasu, żeby wysiadać i potem łapać kolejną marszrutkę, bo pewnie ta jest ostatnia.
Gdy jedziemy doliną, droga robi się coraz gorsza. Gdy wjeżdżamy w góry, powiedziałabym, że droga jest dla dobrego auta terenowego, ale osobówki tu jeżdżą i też jakoś sobie radzą ;) Zaczynamy wlec się po dziurach i teraz już wiem, czemu droga zajmuje aż trzy godziny. Ale za to możemy podziwiać widoki. Pniemy się na przełęcz, droga wije się i wije coraz bardziej, są chwile, że czuję się, jakbym była zawieszona nad przepaścią, bo zabezpieczeń nie ma żadnych, a kierowca, żeby lepiej wziąć zakręt, zjeżdża prawie nad krawędź. W marszrutce coraz zimniej, za oknem widać oszronione roślinki, a wkrótce też i śnieg.
Widoki są piękne, widać strome ośnieżone szczyty na tle rudych łąk i złoto żółtych w świetle zachodzącego słonka drzewek. Wygląda to przepięknie! Martwią mnie tylko chmury - wkrótce wjeżdżamy w stratusa. Może jednak trzeba było najpierw jechać na zachód? Cóż, za późno na gdybanie... Na szczęście za przełęczą stratus zostaje w górze.
Niektórzy wysiadają, kierowca po drodze rozdaje jakieś zakupy ludziom wychodzącym z domków.

They drive so strange here! At least when we're leaving Tbilisi. It seems there are no lanes (but there are!), everyone beeps while overtaking for others to let him go. Four lane road turnes into three, then two and then one lane road.
By the road there are many stalls with orange fruits, they hang on trees in gardens - beautiful. A lady wants the marshrutka to take her but the driver keeps driving, stange, we still have free seats (then in the mountains he takes an old man). And a way sentimental picture: an old man standing by the road selling brooms...
Finally we get to the Military Road. We pass by the Ananuri fortress very qiuckly, there's no time to get off, 'cause probably this marshrutka is the last one.
When we drive the valley, the road becomes worse and worse. When we get to the mountains I would say the road is for an off-roader but normal cars also drive here ;) We start driving slowly and now I know already why the journey takes three hours. But we can admire the views. We climb to a pass, the road twists more and more, there are moments I feel like I was hung above a precipice, there aren't any barriers, and the driver, to make a turn a better way drives just close to an edge. It's colder and colder in the marshrutka, behind the window we can see plants covered with rime and later also snow.
The views are beautiful, we can see steep mountains covered with snow and red meadows and gold-yellow trees in the sunset light. It looks so nice! The only thing I worry about are clouds - we drive into stratus soon. Maybe it would have been better if we went west first? Well, it's too late for speculating... Luckily after the pass the stratus leaves up there.
Some people get off, the driver gives some packages to people living in the houses by the road.