I tu kończy się off road, przejeżdżamy przez tory kolejowe i wjeżdżamy na asfaltową drogę wzdłuż rzeki do Ollaytantambo.
Jest tu całkiem spore stare miasteczko z dwoma rynkami. Jest pełno knajp i hoteli, ale to wszystko ma swój wielki urok, bo są tylko kamienne domki, brukowane uliczki i mostki przez rzeczki. Na jednym rynku jest pełno straganów z pamiątkami. Te cudowne kolory aż biją po oczach i jakoś bardzo mocno mnie przyciągają ;)

It's the end of the off road.

Ale nie ma na to czasu, trzeba iść zobaczyć kolejne tarasy (wejście na Boleto Turistico). Są bardzo wielkie i strome, położone na zboczach gór. Niegdyś miejsce to miało strategiczne znaczenie, bo strzegło drogi do dalszej części doliny. Gdzieś tam na zboczu stromej góry w dali widać jakieś resztki budynków. Na tarasach też zresztą takowe są.
Tarasy są podzielone na trzy części, tak, jak układa się góra, która je oddziela. Wybieram tą dalszą, bo tam jest mniej ludzi.
Wdrapuję się na górę, powoli bo powoli ale jednak. Tak mi się chodzi najlepiej, swoim tempem. Zatrzymując się co kilka kroków jak potrzeba. Tak jest i tu, bo jednak wysokość daje się znów we znaki. I upał też, bo w końcu słonko przygrzewa i jest pięknie!
Z góry widać dolinę i miasteczko w dole. Super. Szkoda, że nie ma czasu usiąść i nacieszyć się na spokojnie tym miejscem. Mamy tu tylko godzinę.

But I haven't time for that, I must go to see another terraces (the entrance with Boleto Turistico).'

Idę na drugą stronę góry. Przejście na pozostałe tarasy jednak jest – super! Cieszę się, że i ja też dotrę na tą drugą stronę :) A tam można kuknąć sobie na dalszą część doliny. Gdy spotykam na górze naszą grupę, jedna osoba się oburza, że idę pod prąd. Cóż, może to oni idą pod prąd? Nie ma jakiegoś zafiksowanego kierunku zwiedzania. Bez komentarza.
Złażę na dół, bo chcę jeszcze pokręcić się troszkę po straganach, może coś wypatrzę? Wypatrzyłam :) Najchętniej zostałabym tu jeszcze z godzinkę...

I walk to the other side of the mountain.