Rano tylko śniadanie i już szybko biegniemy na pierwszą marszrutkę o dziewiątej. Wasilij załatwił nam dwa miejsca na przedzie, żebym mogła focić, kochany człowiek, żegnamy się serdecznie. Żal stąd wyjeżdżać!
I faktycznie focę całą drogę, która tym razem jakoś szybciej minęła. W marszrutce tym razem aż za ciepło, ale wolę tak, dość w ostatnich dniach marzłam.
Wysiadamy w Ananuri. Warto było tak to zrobić i na spokojnie się tu poszwędać, bo to kolejne urokliwe miejsce na naszej trasie.
Plecaki zostawiamy na dziedzińcu i zwiedzamy najpierw samą twierdzę. Można wspiąć się na najwyższą basztę, choć widok z niej jest tylko przez wąziutkie okienka. Ale i tak warto. W górę idzie się po wąskich stromych kamiennych schodkach, przechodząc przez pomieszczenie, gdzie podłoga zrobiona jest z drewnianych skrzypiących belek.
Jeden kościółek nie działa, drugi działa, wchodzimy na chwilę do środka. Wokół drzwi przepiękne ornamenty wyrzeźbione w kamieniu.

We have