Wsiadamy w auto i jedziemy dalej. Po drodze są tak piękne widoki na zieloną dolinę i w dali na góry, że co chwilę pstrykam fotki.. a gdy wjeżdżamy na off road do Maras, to padam z zachwytu.
Dookoła mamy wielką przestrzeń, żółtozielone łąki, a w tle ośnieżone szczyty. Przed nami dróżka. Czad! Widok jak z klasycznych filmów drogi, które tak uwielbiam. Sama nie wiem, w którą stronę mam się odwrócić, bo z każdej jest pięknie.

We get into the car and keep going.

Zatrzymujemy się, niestety tylko na chwilę na kilka zdjęć. A w tym akurat miejscu tak bardzo bym chciała wysiąść i po prostu pójść przed siebie, mieć ten widok przed sobą przez co najmniej pół dnia.
Inna sprawa, czy dałabym radę tak iść na tej wysokości... no ale można na przykład też położyć się w trawie i pogapić na góry, łąki i kolory. Kto wie, może kiedyś jeszcze tu wrócę, ale już bez gonitwy i na dłużej. Tak, chcę tu jeszcze wrócić! I odwiedzić jeszcze jedno miejsce, na które tym razem nie ma czasu.

We stop but only for a while for a few photos.

Bo na końcu drogi czekają na nas salinki w Maras. Są one położone w dolinie, a z góry jest na nie kolejny przepiękny widok. I na dolinę i miasto w dole wśród zielonych pól. Super!
Kierowca nam naściemniał, że w salinkach nie ma soli. Żebyśmy nie chcieli tam jechać... Fakt, nie są całkiem białe, ale sól jest...

At the end of the road there are salinas in Maras.

Wejście jest w ramach Boleto Turistico. Miejsce jest świetne, a w dodatku żyjące, bo wciąż produkuje się tu sól. I można łazić sobie między dołkami z solą do woli. Jeziorka z solą też są kolorowe, na przykład zielone. Większość jest w kolorze czerwonym, jak tutejsza ziemia, co jeszcze bardziej wpływa na atrakcyjność tego miejsca. Czasem trzeba przeciskać się wąską ścieżynką, gdzie po obu stronach są słone jeziorka z tymi, co idą z naprzeciwka.
Szkoda tylko, że czasu mamy za mało. Nie ma czasu zejść niżej. Po drodze na straganach można kupić sól. I inne pamiątki też.

The entranse is in Boleto Turistico.